"Et in Arcadia ego".

"Et in Arcadia ego" είναι μια λατινική φράση που  εμφανίζεται ως ο τίτλος σε δύο έργα ζωγραφικής του Νικολά Πουσέν (1594-1665).  Mετάφραση της φράσης είναι "και εγώ (ήμουν) στην Αρκαδία".
     Στην Ελλάδα, κατά την αρχαιότητα, οι Έλληνες ζούσαν στις πόλεις κοντά στη θάλασσα, και αυτό οδήγησε μια αστική ζωή. Μόνο οι Αρκάδες, στη μέση της Πελοποννήσου όπου δεν είχε πόλεις, ήταν μακριά από τη θάλασσα, και ζούσαν μια ζωή βουκολική.  Για τους Έλληνες των πόλεων, ειδικά κατά τη διάρκεια της Ελληνιστική εποχή, η Αρκαδία συμβόλιζε καθαρότητα, αγροτική ειδυλλιακή ζωή, μακριά από την πόλη.
    Η Αρκαδία σύμφωνα με τις αναφορές δυο Λατίνων ποιητών , Βιργίλιο και Οβίδιο, παρουσιαζόταν ως ένας τόπος , διεθνώς αποδεκτός ως το βασίλειο της ευτυχίας όπου οι άνθρωποι της ζούσαν ένα όνειρο κυκλωμένο από ένα γλυκό θα λέγαμε μαράζι.
     Στον πίνακα (που εικονίζει βοσκούς να δείχνουν στην όμορφη νεαρή τη γραφή στον τάφο) η μετάφραση του et in arcadia ego  παραλλάσσεται ως εξής: <<και εγώ έζησα στην Αρκαδία, που εσείς τώρα ζείτε και έχω χάρηκα τις ομορφιές της ζωής και εγώ υπήρξα αλαζονικός όταν θα έπρεπε να είμαι σεμνός.και τώρα είμαι νεκρός μέσα στον τάφο>>.  Μια σειρά από ζωγράφους συνεχίζουν να παραλλάσσουν κατά το δοκούν την έκφραση et in arcadia ego. Αυτός ο κύκλος κλείνει με τον Jean-Honoré Fragonard (1732-1806) ο οποίος ερμηνεύει <<ακόμα και στο θάνατο υπάρχει η Αρκαδία>>με την έννοια δηλαδή του όμορφου του ιδανικού τέλους.
     Η μικρή μοτοσυκλετιστική παρέα που θα κατεβούμε εκεί κάτω στην  Αρκαδία, θα προσπαθήσουμε μέσω ορεινών και οινικών διαδρομών, να ερμηνεύσουμε με το δικό μας τρόπο τα περί ζωής και θανάτου, υπαίθρου και πόλης, ποιότητας και ποσότητας, ευδαιμονίας και αγανάκτησης.
   Έπειτα, γεμάτοι γνώση και αλκοόλ θα συναντήσουμε την κύρια ομάδα των "Ελληνικών βουνών ΙV" στην ορεινή Ευρυτανία, για να ξαναζήσουμε τα αξέχαστα!

CU there boyz!


(Πηγές: wikipedia, http://analysisicona.blogspot.com/2010/02/et-in-arcadia-ego_05.html)

Τα ψηλά βουνά.

 

"Τα ψηλά βουνά" (1918 Ζαχ.Παπαντωνίου- Αναγνωστικό βιβλίο του κράτους προς χρήση των Δημοτικών Σχολείων)

Κώστας Κρυστάλλης  - Στο σταυραητό

Από μικρό κι απ' άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια
και μεσ' στα σύγνεφα πετάς, μεσ' στα βουνά ανεμίζεις
φωλιάζεις μεσ' στα κράκουρα, συχνομιλάς με τάστρα,
με την βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
με τάγρια αστροπέλεκα και βασιλιάν σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες. 

Έτσι εγεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,
κι απ' άφαντο κι απ' άπλερο πουλάκι σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια
και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σκίζει
κι έγινε τώρα ο πόθος μου αητός, στοιχειό και δράκος
κι εφώλιασε βαθιά - βαθιά μεσ' στ' άσαρκο κορμί μου
και τρώει κρυφά τα σπλάχνα μου, κουφοβοσκάει την νιότη.

Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.
Θέλω τ' αψήλου ν' ανεβώ ν' αράξω θέλω, αητέ μου,
μέσ' στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου,
Θέλω ν' αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω μ' εσένα.
Θέλω τ' ανήμερο καπρί, τ' αρκούδι, το πλατόνι,
καθημερνή μου κι ακριβή να τάχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, καθε αυγή, θέλω το κρύο τ' αγέρι
νάρχεται από την λαγκαδιά, σαν μάνα, σαν αδέρφι
να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τ' ανοιχτά μου στήθη.

Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκές μου αγάπες
να μου προσφέρνουν γιατρικό τ' αθάνατα νερά τους.
Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαϊδισμό τους
να με κοιμίζουν το βραδύ, να με ξυπνούν το τάχυ.
Και θέλω νάχω στρώμα μου νάχω και σκέπασμά μου
το καλοκαίρι τα κλαδιά και τον χειμώ τα χιόνια.
Κλωνάρια απ' αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια
θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνου να πλαγιάζω,
ν' ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.

Από ημερόδεντρον αητέ, θέλω να τρώω βαλάνια,
θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ' άγριο γίδι.
Θέλω ν' ακούω τριγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,
θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά ζερβιά να βλέπω.
Θέλω ν' ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,
ν' ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.

Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,
και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβυιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο
και δως μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας το 1877
. Ο Κώστας Κρυστάλλης γεννήθηκε στο Συρράκο της Ηπείρου το 1868. Η έμπνευσή τους είναι καθαρή και απλή, όπως άλλωστε γαλουχήθηκε από το ορεινό περιβάλλον.
     Ελληνικά βουνά IV. 4 Ιουλίου 2011, λέσχη Africa Twin Β. Ελλάδος.
Στην ορεινή Ναυπακτία (και αλλού). Απλά..